T24 Haber Merkezi
Gezi davası mahkumu Tayfun Kahraman‘ın eşi Meriç Kahraman, 5 yaşındaki kızlarının mektubunu paylaşarak, “Vera hayattaki birincilerini babası Tayfun Kahraman’dan farklı, daima biraz buruk öğrendi. Vera en çok da babasını özlemeyi öğrendi. Ancak 2.5 yıldır ne Vera ne Türkiye öğrenemedi. Tayfun Kahraman’ın hatası ne?” dedi.
Gezi Parkı davası kapsamında İstanbul’un Silivri ilçesindeki Marmara Kapalı Cezaevi’nde olan Tayfun Kahraman eşi Meriç Kahraman, 5 yaşındaki kızları Vera’nın babasına yazdığı mektubu X toplumsal medya hesabından paylaştı. Meriç Kahraman, paylaşımında şunları kaydetti:
“Vera 5 yaşında. 2.5 yıldır babasını meskene bekliyor. Mama sandalyesinden indi, yemek yemeyi öğrendi. Kendi başına tuvalete gitmeyi öğrendi. Fotoğraf yapmayı öğrendi. Bisiklete binmeyi öğrendi. İsmini soyadını yazmayı öğrendi. Yeni yeni okumayı öğrendi. Ödev yapmayı öğrendi. Hayattaki birincilerini babası Tayfun Kahraman’dan farklı, daima biraz buruk öğrendi. Her öğrendiğini babasına göstermek için heveslenip, o hevesi kursağında kalmayı öğrendi. Vera mektubunda soruyor, ‘Haftaya okula gitmeyip sana geleceğim baba, orada parende atmama müsaade verirler mi? Görsen beğenir misin baba?’ Vera en çok da babasını özlemeyi öğrendi. Lakin 2.5 yıldır ne Vera, ne Türkiye öğrenemedi. Tayfun Kahraman’ın hatası ne?”
Meriç Kahraman’ın, kızı Vera’nın yazdığını belirttiği mektupta şu sözler yer aldı:
“Canım babacığım seni çok seviyorum, seni çok özledim. Artık okul başladığı için telefonla görüşmeye gelemiyorum. O vakit da seni çok özlüyorum. Haftaya okula gitmeyeceğim seninle kahvaltı yapmak için yanına geleceğim. Baba, artık az kaldı değil mi gelmene? Babacığım hakikaten çok uzun vakit oldu sen konuta gelmeyeli. Biliyor musun ben artık parende atıp amuda kalkabiliyorum. Sana gösterebilmeyi çok isterdim. Annem çok düzgün olduğunu söylüyor ancak sanki sen ne kederin bilmiyorum. Sence orada gelince perende atıp amuda kalkmama müsaade verirler mi?
Babacım sen de beni özledin mi? Bu sefer birinci kere bu kadar uzun oldu sanki. Telefonda okulu sormuştun, çok iyi gidiyor, ben zaten okulu çok seviyorum. Artık ödevlerim oluyor, onları da annemle yapıyorum. Merak etme.
Baba umarım yakında seni bırakırlar. Elimden mektup yazmak ve fotoğraf yapmak dışında bir şey gelmiyor. Fakat gerçekten artık hemencecik gelivermeni diliyorum her akşam uyurken. Seni çok seviyorum.” (ANKA)
|
‘Gecenin Kıyısı’nda taraf tutmanın anlamsızlığı üzerine bir hikâye
|
