Yeni Şafak muharriri İsmail Kılıçarslan, bugün yayımlanan yazısında ‘Mustafa Kemal’in askerleriyiz’ sözleri sebebiyle disipline sevk edilen teğmenleri eleştirdi. Kılıçarslan, “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” zorbalığı memleketin kalanına daima “düşman” diskuru çeker ve o denli davranırken disipliniyle maruf Türk ordusunda kılıçları çekip “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye böğüren teğmenlerin bizde neye, nasıl yol açtıklarını rahatlıkla kestirim edebilirsiniz değil mi?” sözlerini kullandı.
“NEDEN MUSTAFA KEMAL’İN ORDUSU OLSUN”
Kılıçarslan, “Bu ordu neden Mustafa Kemal’in ordusu olsun? Bu ordu milletin ordusudur, devletin ordusudur. Mustafa Kemal’e illa bir kült önder olarak bakmak zorunda değil kimse” tabirlerini kullandı.
ATATÜRK, YENİ ŞAFAK MÜELLİFLERİNİN HEDEFİNDE
Yeni Şafak Genel Yayın Yönetmeni Hüseyin Likoğlu, 16 Kasım tarihindeki “Mustafa Kemal’in askerleri mi, FETÖ’nün şakirtleri mi?” başlıklı yazısında, “Son vakitlerde ‘Harp Okulları’nda Atatürkçü maske takarak “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye slogan atan genç teğmenler FETÖ’nün şakirtleri olabilir mi?” diyerek teğmenlere FETÖ’cü imasında bulundu.
Yine Yeni Şafak muharriri olan Aydın Ünal, Eylül ayındaki yazısında teğmenlerden bahsederek sorunun Kemalizm olduğunu aktarmış ve şu sözleri kullanmıştı:
“Kemalizm, Atatürk’ü çok çok aşmış bir batılılaşma projesinin ismidir. Türkiye’nin Batılılaşmasını, daha doğrusu Batılılaşma yolunda yitip gitmesini isteyen Batı tarafından da çok güçlü halde desteklenmektedir. Nasıl ki Atatürkçülük maskesi altında yapılan ve her biri ülkeye ve millete ihanet manasına gelen darbeler dış destekliyse, eğitim sistemi de, eğitim müfredatımız da öyledir. Bu statükoyu değiştirmek kolay değildir. Statükoyu değiştirmek isteyenlerin karşısında yalnızca CHP olsaydı, iş kolaydı, lakin o denli değil”
20 Kasım’da TVNET kanalına çıkan Ünal, programda da “Bu ordu Mustafa Kemal’in değil, milletin ordusudur” biçiminde konuşmuştu.
İsmail Kılıçarslan’ın yazısı şöyle:
“Bu ordu neden Mustafa Kemal’in ordusu olsun? Bu ordu milletin ordusudur, devletin ordusudur. Mustafa Kemal’e illa bir kült önder olarak bakmak zorunda değil kimse. Bir Osmanlı subayı olarak da bakabilir, bir insan olarak da bakabilir” diyen Aydın Ünal ağabeye katılmamak mümkün değil.
Konunun üzerine şuradan gideyim ben de.
“Mustafa Kemal’in askerleriyiz” terkibi, elbette bir politik terkiptir ve her politik terkip üzere kendisini söz etmeye hakkı da vardır. Ve her politik terkip üzere terkibin kendisine itiraz edilme hakkı da vardır. Bu hakkımı gizli tutarak söylemek isterim ki “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” terkibi benim açımdan hayatımın en travmatik terkiplerinden biridir. Her duyduğumda tüylerim diken diken olur ve kendimi derhal bu terkibin karşısında konumlanmaya mecbur hissederim.
“GÖZDAĞI VERDİLER”
Bunun o kadar sebebi var ki benim açımdan, bir köşe yazısının sonlarına sığması imkansız. Kısaca izah etmem gerekirse o vakitler solcu olan babamı 1980 darbesinin akabinde “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” terkibinde tabirini bulan Kamalist zorbalık tutuklamaya kalktı. Yetmedi, ben merhum dedemle babaannemin 40’lı yıllarda köyde Kur’an öğrenmek için nasıl bir kapalılık düzeneği kurmak zorunda kaldıklarını, hangi zorlukları yaşadıklarını dinleyerek büyüdüm. Yetmedi, 80’li yılların ortalarında Ankara Eski Garajlar’da dini kitaplar sattığımız o küçücük kulübede “Mustafa Kemal’in askeriyiz” diyen Ulus Gazetesi muhabiri çekip yayınladı fotoğraflarımı. Ayıp, yanlış, berbat bir şey yapıyormuşum üzere verdi haberi. Yetmedi, “Mustafa Kemal’in askeri” olan ilkokul öğretmenimden cebimde üzeri Farsça yazılı bozuk para bulduğu için bir pak dayak yedim. Yetmedi, 28 Şubat sürecinde yarım saat evvel ayrıldığım öğrenci konutu basılıp 10 kadar arkadaşım hiçbir suçlama olmaksızın gözaltına alındı ve 3 gün azaptan geçirildi. Yetmedi, bir öbür öğrenci konutumuzu biz yokken basıp af buyurun donlarımıza kadar arayıp gözdağı verdiler.
“YOBAZLAR TOPLULUĞU”
Bakınız yalnızca ferdî olarak “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diyenlerin başıma neler getirdiklerini anlattım. Ötesini söylemedim. Ötesini söyleyecek olsam anlatacak şeyim o kadar fazla ki. Bu “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diyen yobazlar topluluğu insanların oy verdiği, seçtiği iktidarı (ki ben o vakitler o iktidara oy vermeyen biriydim) Cumhuriyet mitingleriyle, e-muhtıra rezaletiyle, anayasa mahkemesi marifetiyle alaşağı etmeye çalıştı. Gezi’de kendilerine benzemeyen herkesi yok etme yeminleri etti.
Kamalistlere soracak değilim bu soruyu. Zira onlar dünyanın en yobaz kitlesi. Bilinen ve bulunan bir tedavileri de yok. Kalanlara sorayım. Bu durumda benim “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” terkibini her duyduğumda bu terkipten nefret etmemden daha doğal bir sonuç var mı?
“MUSTAFA KEMAL’İN ASKERLERİYİZ”
Hal durum böyleyken… Memlekette sayıları imkanı yok yüzde otuzu bulmayacak “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” zorbalığı memleketin kalanına daima “düşman” diskuru çeker ve o denli davranırken disipliniyle maruf Türk ordusunda kılıçları çekip “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye böğüren teğmenlerin bizde neye, nasıl yol açtıklarını rahatlıkla iddia edebilirsiniz değil mi?
Üçü konvansiyonel ve başarılı, birkaçı başarısız, ikisi post, biri de işbirliği içerisinde 10’a yakın darbe teşebbüsünde bulunanların tamamının “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye bağıran kitleden müteşekkil olduğunu bile bile nasıl duralım yerimizde?
Daha doksanlarda ve iki binlerin başında oğlu şehit olan anaların, sevdiği vurulup düşen eşlerin başörtülü diye ordu konutlarına, garnizonlara, birliklere alınmadığını da unutalım ve hepimize kılıç çeken bu ahmakları affedelim o denli mi?
“NİYE LAN NİYE”
Niye lan niçin? Niçin toplumsal barışı her seferinde isteyen taraf biz oluyoruz? Niçin Özgür Özel “cami mami kapatmadık” palavrasını savurduğunda, dokümanıyla, bilgisiyle, ispatıyla ortada olan bu yalın gerçeği “öyle değilmiş ya” diye inkar etmemiz daima bizden bekleniyor? Niçin Kamalist zorbalığı koruyan kanunlar rahatlıkla değiştirilebilecekken değişmesi teklif dahi edilemiyor? Niçin memleketin bu yarasına, bu tansiyonuna rastgele bir ilaç bulunamıyor? Niçin Mustafa Kemal’in askerleri kendilerini ağa, geri kalan herkesi maraba saymaya rahat rahat devam edebiliyorlar?
Ve niçin bu müesses nizamı değiştirmesini umut ettiğimiz herkes bize daima “şimdi sırası değil” diyor? Ne vakit gelecek sıra? Türkiye bütün gücünü kaybettikten sonra mı?