Şarkıcı ve direktör Metin Arolat, İstanbul Kadıköy Kozyatağı’nda sahne aldığı sırada ansızın kötüleşti ve hastaneye kaldırıldı. 52 yaşındaki sanatçı, tabiplerin tüm uğraşlarına karşın kurtarılamayarak hayatını kaybetti. Sahne öncesinde kolunun uyuştuğunu söylediği öğrenilen Arolat’ın acı kaybı hem yakınlarını hem de sanat dünyasını derinden üzdü.
ARMAĞAN ÇAĞLAYAN ODATV’YE KONUŞTU: “EN YAKIN ARKADAŞLARIMDANDI”
Metin Arolat’ın, şimdi 2 gün evvel yayınlanan son röportajı ortaya çıktı. Armağan Çağlayan, 196Sekiz isimli Youtube kanalına konuşan Arolat ile ilgili Odatv’ye açıklamada bulundu. Çekimlerin yalnızca bir hafta evvel tamamlandığını söyleyen Çağlayan, “En yakın arkadaşlarımdandı” halinde konuştu. Toplumsal medyada paylaşımında ise Çağlayan, yaşadığı üzüntüyü “Delirebilirim… O denli bir çaresizlik…” kelamlarıyla lisana getirdi.
Son röportajında Arolat çocukluk anılarına nasıl bağlı olduğunu, ağabeyinin kaybını öğrenen birinci aile üyesi olarak neler yaşadığını, boğazına takılan yiyecek sonrası mevtten döndüğü anlarda neler yaşadığını ve sevinçli görünümünün yanında içindeki hüznü anlattı.
“ÇOCUKLUĞUMDA KALMIŞ BİR İNSANIM”
Çocukluğundaki anılara ve ilkokul arkadaşlarına hasretine dair Arolat şunları söyledi: “İlkokul arkadaşlarımın buluyorum hepsini. Bir şey var, ben bağlıyım, tahminen onlar çocukluklarına o kadar bağlı değiller ya da benden o denli samimiyet mi beklemiyorlar? Ben o gündeymişim üzere sarılmak isterim onlara. Bu türlü öbür türlü, herkesin hayatı öteki bir tarafa gitti… Merhum olanlar var, sonradan öğreniyorum. Bir arkadaşım vardı, çok olmuş merhum olalı… Çocukluğundan bir anı orada koparılmış o kısım üzere, fotoğraflarımızı falan buldum. Fotoğraflara bakarım, unutmamaya çalışırım, seslerini bile hatırlarım hepsinin… Ya ben geçmişimle çok yaşayan bir beşerim. Herkes ‘Geçmişi at’ der ya, ben çocukluğumda kalmış bir beşerim. Daima orayı özlerim ve hiç unutmam… Yakın geçmişteki anılarım daha az benim. O kadar sahne yapıyorum, direktörlük… Çocukluk anılarımın önüne geçmiyor hiçbir şey.”
“ABİMİ KAYBETTİKTEN SONRA ESKİ BEN OLMADIM… HÜZÜNLÜ ADAMIM”
Abisinin acı kaybından sonra eskisi üzere sevinçli biri olmadığını ve içindeki hüznü paylaşan Arolat, aile içinde bu kaybı öğrenen birinci kişi olarak neler yaşadığını şöyle anlattı: “Abimi o denli bir yere koymuştum ki o benden evvel üniversiteye gitti falan… Ben abim olmaya çalışıyordum aslında. O ne yaparsa ben onu yapacağım işte, kendi hayatımla ilgili fikrim yoktu. Sonra gidince bir anda, çok da garip bir öyküsü var… Üniversiteden mezun olduğu gün kutlamaya giderken bir otobüs kazası, haberi birinci evvel benim almış olmam ve annemlerden saklıyor olmam… ‘Birileri bizi almaya kadar bil ve söyleme’ dediler bana. O söylememe sürecinde 5-6 saat benim beynim yandı. Bir şey oldu ve ben eski ben olmadım hiçbir vakit. Çok sevinçli, hala o denli görürsün beni, fakat aslında içim o denli değil. Dışarıya vurduğum sevinçtir fakat hüzünlü adamımdır ben. Evvelden hüzün nedir bilmezdim. Giderek de arttı bu, yıllar geçtikte ağırlaştı. Üstüne çabucak babamı kaybettim, sonra annemi artık kaybettim. Annemi kaybettiğimde ağabeyimle vedalaşabildim. Abimi anmadığım bir gece olmazken, annemi kaybettiğimde bunu da artık izleyenler bilmez, annemi canlı olarak en son sen gördün. Sağ olsun Ayvalık’taydı, Armağan’a telefon ettim ‘Ne olur hastaneye git’ diye. Daima yanındaydı, teşekkür ederim onun için de… Artık de anne sendromu var.”
“BEN ‘ÖLÜYORUM’ DİYE DÜŞÜNMEDİM, ‘ANNEM 2. EVLADINI KAYBEDİYOR’ DEDİM”
Arkadaşının meskeninde tek kaldığı sırada yediği yemekten ötürü boğulma tehlikesi atlatan, şuurunu kaybeden ve son anda kurtulan Arolat, o sırada hala yaşıyor olan annesinin üzüleceğine dair fikirlerini ve nasıl vefattan döndüğünü şöyle söz etti: “Çeşme’de arkadaşımın meskeninde kalıyorum. Onlar İstanbul’a döndüler, ben tek başımayım. Bana da not yazmış ‘Metin lokma et yaptım buzdolabında, yersin’ diye. Bir hoş buzdolabını açtım, büyük bir modül aldım. Hani o kopmaz ya çiğnersin, yutmaya çalışıyorum. Et geldi burada bir yere takıldı. Nefesin gramı yok. Bir panik yaşadım, birinci evvel su içmeye çalıştım, burnumdan falan çıktı, tıkandı. Ne yapacağım? Elimi soktum, değdi oradaki şeye lakin tutamıyorum. Dedim ki ‘Ölüyorum, bu kadar hayat’, yere düştüm. Gözümü açtım, havuz var. ‘Keşke havuza atlasaydım, tahminen su kurtarırdı’ dedim. Giderek havuz uzaklaştı, bir beyazlar uçuşmaya başladı. Son anda ‘Ölüyorum’ diye düşünmedim, şunu düşündüm: Beni burada bulacaklar elalemin meskeninde. O orta annem yaşıyordu, annem artık ikinci evladını kaybediyor olacak, çok üzülecek. Üstümde başımda ne var? Burada mı ölecek mişim? Hayatı düşünüyorsun da hakikaten bu türlü bir yüzleşme üzere… Her şey gitti, uzaklaştı… Diyorum ki içimden ‘Günler sonra gelecekler beni burada kokmuş bulurlar artık’ diye. Sinemalarda olur ya adrenalin bir şey yapıyor seni. Bir anda flaş yakması üzere bir şey oldu. Gittim ancak, şuurum de gitti… Bir güç verdi Allah, o kadar uğraştım çıkarmaya falan olmadı, buramda bir titreşim yapmaya başladım. Tahminen de şarkıcılık ve diyafram kullanma bu işe yarıyordu hayatımdaki emeli buydu. Tık yaptı orası ve o yerinden oynadı çıktı. Hayatımın en hoş nefesini aldım.”